یکی از مهمترین قسمت های هر بنا ، سطح زیرین بنا در هر طبقه یا اصطلاحا «کف» آن می باشد . در طول تاریخ خانه سازی ، مواد گوناگونی برای پوشش این سطح مورد استفاده قرار گرفته است که عمدتا از مواد موجود در محیط پیرامون بنای مورد نظر و سازگار با شرایط اقلیمی آن بوده است . استفاده از سنگ ، گِل و موم در کنار تیرک های چوبی و فلزی و روکش آن با سنگ های مسطح و یا الوار های چوبی از رایج ترین این مواد بوده اند تا اینکه برای اولین بار در قرن 19 « ژوزف اسپین » بریتانیایی با استفاده از ترکیب خاصی از سیمان و آهک توانست ماده ای به نام بتن را خلق نماید . با اینکه پیش از وی نیز استفاده از سیمان رایج بود ، اما نحوه ترکیب مواد و نوع تزریق آن بود که متد جدیدی را بوجود آورد . بتنی که به بتن پورتلند معروف شد ( به دلیل شباهت رنگی به خاک جزیره پورتلند ) به یکی از پرطرفدارترین مواد اولیه ساخت بناهای مدرن مبدل گشت که کف بناهای فوق الذکر نیز از این قائده مستثنی نبودند . شن ، ماسه ، سیمان و آب از اصلی ترین مواد تشکیل دهنده بتن می باشند که تغییر در میزان هریک ، خصوصیتی منحصر بفرد در بتن بوجود می آورد که به آن اختلاط گویند. در سال های اخیر ، با توجه به خواص فیزیکی و شیمیایی مواد مختلف و انتظارات گوناگون از ماده خروجی ، موادی همچون دیاتومیت، رس ، فولاد، آهن ، مگنتیت و … نیز برای ساخت بتن مورد استفاده قرار می گیرند . در این ترکیب که نقش سیمان در آن اتصال و چسباندن ریزدانه های به یکدیگر بوده و آب به عنوان حلال اصلی آن ، خاصیت شکل پذیری موقتی را بوجود می آورد . استفاده از موادی برای تسریع یا تاخیر در خشک شدن و تغییر میزان ویسکوزیته این ماده نیز با توجه به شرایط ساخت و صلاحدید مهندس سازه متفاوت می باشد . استفاده از بتن و محبوبیت بالای آن در عمران و شهر سازی دلایل متعددی دارد که از مهمترین آن ها می توان به قیمت ارزان آن نسبت به دیگر مواد جایگزین آن ، در دست بودن مواد اولیه برای ساخت آن ، طول عمر بالا ، امکان استفاده در ساخت بناهای گوناگون از قبیل یک ساختمان اداری ، پل ، سد و یا بنایی یادبود و همچنین روش نچندان پیچیده ساخت و ارتباط خوب کارگران ساختمانی با ساخت این ماده اشاره کرد . بتن با توجه به ویژگی های بالا ، با اینکه دارای ساختاری مقاوم و قدرتمند می باشد ، ولی زیبایی چندانی ندارد ، در مواقعی که برای ساخت اجزای داخلی یک بنا استفاده می گردد ، به دلیل اینکه توسط لایه های فراوان پوشانیده می شود ، نیازی هم به زیبایی ندارد اما در مواقعی که به عنوان پوشش کف یک بنا استفاده می شود ، شرایط به گونه ای دیگر است . عدم بازتاب مناسب نور ، ناهمواری های احتمالی ، اصطکاک بسیار زیاد و عدم زیبایی آن از مهمترین این معایب می باشد . از سوی دیگر ، در اماکنی نظیر کارخانه ها که در آن خودرو های سنگین بطور مداوم در تردد بوده و یا در هنگام تخلیه مواد اولیه در معرض ضربه قرار دارند ، استفاده از ماده دیگری جز بتن نیز مقرون به صرفه نمی باشد . بهترین راه حل برای مساله فوق استفاده از کفسابی بتن می باشد . کفسابی این ماده سبب می شود تا تمامی پستی و بلندی های بتن از بین برود و این سطح به درجه بالایی از همواری برسد . کفسابی نه تنها از مقاومت این ماده نمی کاهد ، بلکه به تقویت نقاط ضعف آن نیز پرداخته و ترک های احتمالی را از بین می برد ، حرکت راحت تر خودروها ( در پارکینگ هایی با سطوح بتنی ) ، بازتاب بیشتر نور و در نتیجه کاهش مصرف انرژی از مهمترین فواید کفسابی بتن می باشد . از سویی دیگر ، در مواقعی نیز کارفرمایانی قصد فرش کردن سطح بتن با سنگ های تزئینی مانند مرمر یا گرانیت دارند که برای این کار نیز نمی توان از کفسابی این سطح چشم پوشی کرد . کفسابی بتن در این مواقع نیز سبب می شود تا سطح پذیرای لایه های اضافه مسطح بوده و چینش سنگ های جدید مواج نباشد ، علاوه بر آن ارتفاع استاندارد کف تا سقف نیز حفظ شود .